c ' Est la vie.

Voorwaar....... voorwaar. ..... zusters en broeders ik zeg u: het leven van een pelgrim gaat niet over rozen.
Zo zit je op een camping in Vezelay onder het genot van een goed glas wijn, samen met Frans en Hans -de 2 Brabanders- over de tocht te praten. Voor hun was dit de laatste avond en hadden samen iets gereserveerd. Voordat ze gingen hebben ze voor mij in de camper aardappelen gekookt en een grote braadworst gebakken samen met een tomaatsalade. Ik moest nog mijn tent opzetten en heb hierna nog met andere buren gesproken die morgen gingen barbecuen en mij hierbij uitnodigden. Eenmaal terug in de tent bemerkte ik dat mijn wandelschoenen er niet meer stonden. Heb tot 2 x toe de hele tent onderste boven gekeerd. Weg!!
Ik verdacht meteen een Amerikaans stel die een eind verderop stonden. Ze waren bezig op de fiets naar Compostela te gaan. Hij was net zo groot als ik. Meteen ernaar toe en vragen of ze iets gezien hadden. Ondertussen had ik al in hun tent gekeken en schoof wat bagage opzij om te kijken of mijn schoenen er lagen. Nee ze hadden niets gezien en keken ietwat verwonderd naar mijn verrichtingen. Zou het dan een geintje van Hans en/of Frans zijn? Frans lag al te slapen en Hans vond zoiets geen geintje. Hij heeft nog helpen zoeken en daarna hebben we er nog eentje gedronken. Ondertussen had Maria mij gebeld en had ik tegen haar het verhaal verteld. (Niet wetende dat thuis een scenario werd opgesteld om me zo snel mogelijk nieuwe schoenen te bezorgen) Die avond met een zatte kop in de tent gekropen totdat ik bij mijn hoofdeinde tussen de binnen-en buitentent iets voelde wat leek op een paar schoenen! Had ik verdorie ze aan de verkeerde kant van de tent geplaatst. Ik schaamde me rot t.o.v. het Amerikaanse stel. Maar ja.....Hoe vaak heeft Amerika niet iemand vals beschuldigd?
De andere dag alles uitgelegd en afscheid van de 2 Brabanders genomen en s' avonds bij Ine en Wim heerlijk gebbqt.Ine was op in haar eentjeop de fiets vanuit Nederland naar Compostela gefietst en wim 2 jaar later dit te voet gedaan. Ze vertelden leuke ervaringen en hadden best wat goede tips.
De andere dag ruim 33 km gelopen en onderdak gekregen bij een nederlandse vrouw, Gilberte, die samen met haar man een oude woning met watermolen had gekocht. Haar man had een andere vrouw getroffen en ze waren inmiddels gescheiden. Ze verhuurde kamers aan toeristen. Omdat ik pelgrim was kon ik voor 25 euro overnachten en voor klein bedrag mee-eten. Ik trof het want haar zus uit Den Haag zou komen met haar man en een vriendin van haar uit Amsterdam met een vriend.Beide stellen hadden een woning - stacaravan in Zuid Frankrijk.Gilberte woont in een vreselijk mooie grote echter oude woning.Echt veel onderhoud hetgeen ze in haar eentje deed. Hier zou je zo een documentaire over kunnen maken. Die avond aten we een groot stuk achterbout van een hert met de heerlijkste groenten. Ze was in ieder geval goed in de keuken. Ze is nog wel op zoek naar mensen met 2 rechter handen die tegen kost en inwoning haar kunnen helpen. Ze wil van de watermolen een turbine laten draaien om zo energie te kunnen opwekken en de rest verkopen aan energiemaatschappij. Zoals haar zwager al zei vloeien de euro ' s langs haar woning. Weet je zo iemand: Le moulin du merle in Thurigny.
In Arbous heb ik in een refuge geslapen. Behalve .mezelf was er een Italiaanse fietser, Pino en een Belgische collega, Ludwig, van 58 jaar die al 2 jaar gepensioneerd was.!!! Ja hij viel nog onder de oude statuten zoals hij zelf vertelde.
Gezellig gekletst en wat kaarttrucjes gedaan toen Pino aan mij vroeg of ik oordopjes gebruikte bij het slapen. Ludwig -ook nog gediplomeerd berggids- had die wel. Pino had nog wel wat op voorraad. Hij vroeg ook of ik een slaapmiddelen wilde want dat had hij ook wel. Ik begon al argwaan te krijgen helemaal toen hij spray in zijn neus blies en uitvoerig zijn keel begon te spoelen. Kolere wat snurkte die man. Gelukkig had hij het zelf in de gaten en is midden in de nacht verhuisd naar de keuken........alhoewel.....zoveel verschil maakte het niet.
Ludwig en ik hebben daags daarna afgesproken in dezelfde refuge in la clartre sur Loire. Prima gasthuis van de gemeente. We hebben wat eten gekocht en samen een potje gekookt.
Ik had overdag ook al last van mijn stoelgang gehad maar deze nacht ging alles te boven. Ik zal details besparen maar ik heb s' nachts 2 keer een onderbroek moeten wassen en had een zwarte mond van al die norit die ik had meegenomen en inmiddels had opgegeten. Die dag hadden we afgesproken bij Baugy zo'n 32 km verder. Met angst en beven en 2 rollen "geleend" toiletpapier op weg gegaan. Tussendoor wist Ludwig me te vertellen dat ik in het begin 5.3 km p/u liep en dat we 300 meter gestegen waren en 400 meter gedaald. Ja.......ook hij liep met zo'n GPS door de bossen zoals je van een Vlaming mag verwachten denk ik inmiddels. Ik heb de andere dag in een grotere plaats een kuur kunnen kopen om die bacterie uit je maag te krijgen. Volgens Ludwig haal ik te vaak met mijn blote handen de dopjes van mijn stokken die door allerlei stront is geroerd. Ik denk dat het komt van drie dagen witte bonen in tomatensaus en een blikje makreel dan wel sardientjes in olijfolie gedrenkt. Laten we het maar in het midden houden.
In die dagen heb ik ook letterlijk met mijn mond vol tanden gelegen. Ik voelde dat mijn brug van kronen had losgelaten en in mijn mond lag. Nou dat is ook iets wat je niet onderweg moet hebben. In dorpjes waar geen bakker meer is hoef je niet naar een tandarts te zoeken.In Chateauroux waren enkele tandartsen maar geen enkele was op zondag open. Inmiddels had ik van Maria al gehoord dat je met vaseline die brug goed kunt plakken alhoewel dit tijdelijk is..Twee dagen later in Argenton sur Creuse heb ik na 3 pogingen een vrouwelijke tandarts bereid gevonden mij te helpen. Ze vond nog wel een gaatje. Ik kon haar wel op mijn blote knieën danken. Ze is ruim een half uur bezig geweest en heeft netjes een brief voor mijn tandarts gemaakt met de melding welke behandelingen ze had gedaan en dat voor een vriendenprijs van nog geen 70 euro. Ze had begrip voor mijn situatie en wenste me een bon camino.
Pelgrim Ludwig doet iedere maand 10 dagen een wandeling. Hij gaat dan met trein of vliegtuig naar de plaats waar hij het laatst is opgehouden en gaat dan weer 10 dagen zijn GPS achterna. Op mijn vraag waarom hij dit niet in een keer achter elkaar deed kreeg ik een heel levensverhaal te horen waarop ik niet jaloers ben. In het kort komt het erop neer dat hij een zwaar gehandicapt autistisch zoon heeft van inmiddels 31 jaar ( Bart). Tot zijn 6 de jaar hebben zijn vrouw en hij Bart thuis verzorgd. Dat ging echter niet langer en na veel tegenspoed kon Bart in een inrichting geplaatst worden. Sinds die tijd ging Ludwig 1 keer per maand eerst voor een weekend later voor 1 dag Bart ophalen. Zou hij dit niet doen dan zou dit het hele leven van Bart overhoop halen met alle gevolgen van dien.
Ergens op een kruising onderweg waar zo'n 6 huisjes bij elkaar stonden zag ik een oude man met een groot brood onder zijn armen bij een woning vandaan komen. Ik vroeg hem of ik daar ook brood kon kopen. Ik moest maar met hem meegaan. In die woning zaten nog 3 oudere mannen op een bank. Ze zeiden tegen me dat ik naar Compostela ging en dat ik nog zo'n twee maanden onderweg zou zijn. Twee mannen hadden in de jaren 70 die tocht gemaakt vanaf hier waar we nu stonden. Ze wilden van alles vertellen maar een groot gedeelte begreep ik niet. Nadat ik van hun een stuk zelfgemaakte brood mee kreeg en me een bon camino werd toegewenst ben ik weer op pad gegaan vol verwachting waar ik vannacht weer terecht kom.