Nog 1000 kilometer.

Langzaam ga ik richting Pyreneeën. Het is de afgelopen weken al knap warm. Soms 35 graden! Ik weet niet wat lekkerder loopt. Over het smoorhete asfalt waar allemaal luchtbellen op het teer zitten waar je heerlijk op blijft plakken of dat je over een nat bospad loopt en er zoveel klei onder je schoenen blijft plakken waarmee je het hele Nederlandse elftal kunt boetseren inclusief de reserves en de medische staf. (en het zijn niet allemaal dwergkabouters zoals Robben. )
In La Reole moest ik een schoenmaker zoeken omdat de achterkant van mijn hak versleten was. Ik kreeg de garantie dat ik met de nieuwe hakken tot Compostela kon komen. Helaas niet zwart op wit op papier gezet want na enkele dagen zaten de hakken er schuin onder.
In Limoges heb ik samen met drie fransozen in zusterhuis gezeten. We hadden elkaars route uitgewisseld en het bleek dat ze naar dezelfde refuges gingen als waar ik naartoe zou gaan. Alleen hun liepen een dag voor omdat ik naar Oradoer sur Glane ging. De volgende dag trof ik in de refuge een brief aan welke op de koelkast geplakt was. Hierop stond dat er in de koelkast wat blikjes bier lagen welke voor mij bestemd waren. Dit is zo nog drie dagen gegaan. Heerlijk als je zo'n ontvangst krijgt.
Ruim een week geleden liep ik onderweg bij mensen die in de tuin zaten naar binnen om te vragen of ik wat koud water kon krijgen. (Ik doe dit gemiddeld 4 keer per dag. Ik heb 2 flessen bij me van 350 c.l.) Een van de vrouwen antwoordde in het Nederlands en vroeg waar ik vandaan kwam. Ze (Anneke) was samen met een vriendin (Elisabeth) een gedeelte van de tocht aan het maken. Beiden waren gepensioneerde schooljuffen en ze liepen jaarlijks een gedeelte van de route. Ze hadden op dit adres ook naar water gevraagd maar dan vragen ze om heet water om thee te maken. De vrouw des huizes had hun verzocht binnen te komen en ze kregen van alles voorgeschoteld. Thee, koekjes, fruit en wijn. Zo werd ik ook naar binnen getrokken.
Vorig jaar hadden ze niet gelopen omdat Anneke een nieuwe heup had gekregen. Met goed fatsoen kon je niet achter haar lopen. Ze waggelde als een oude schooljuf. Je werd echt zeeziek. Ik heb ze de daaropvolgende dagen leren kennen als volleerde toneelspeelsters. Alles wat ze vertelden werd met veel mimiek verteld. Ze kregen van alles voorgeschoteld als ze ergens aanklopten voor water.
Ook kwam ik Guus en Anja tegen. Een varkensboer uit Brabant die enkele jaren geleden zijn gehele veestapel moest "ruimen" i.v.m. De varkenspest. Hij heeft hier jaren last van gehad en het zat hem nog steeds erg hoog. Inmiddels was hij samen met zijn zoon een biologische varkensfokkerij begonnen. Ze liepen deze tocht om alles een plek te kunnen geven. Een dag later trof ik Guus en Marie Louise. In eerste instantie zou M.L. alleen lopen vanuit Brabant naar Compostela en zou Guus haar een eindje vergezellen. Maar ze liepen nu al 1500 km met elkaar en zouden het maar afmaken. Allen hebben geen tent bij hun dus ze zijn aangewezen op refuges. Ik ben een tijdje met hun meegelopen. D.w.z. s' morgens wordt er gekeken waar we s' avonds elkaar weer ontmoeten. Zo hebben we samen inkopen gedaan om samen wat te koken en te eten. Het w.k. is ook begonnen en we hebben getracht ergens t.v. te kunnen kijken. Maar in die dorpjes gaan de cafés om 19.00 uur dicht omdat ze s' ochtends om 07.00 uur al opengaan. Ook is in Zuid Frankrijk de belangstelling veel minder. Hier is rugby no. 1.
12 juni stond ik op een camping in een mobiel home speciaal voor pelgrims. Ik ben die dag daar gebleven om de uitslag van het eindexamen van Janna af te wachten. Tussen 15.00 en 16.00 uur kon ze gebeld worden als het niet goed zou zijn gegaan. Na 16.15 uur werd ik gebeld Door Janna. Ze had zolang gewacht omdat ze het niet vertrouwde. Ik had inmiddels al 2 flessen rosé op. Gelukkig kan ze weer ergens anders beginnen met een nieuwe opleiding.
Inmiddels weer twee nieuwe sterren aan het firmament. Hans en Corinne. Een stel uit Voorthuizen die ook in gedeelten de tocht maken. Ze hebben een tent bij zich zodat we af en toe weer op een camping staan lekker in je eigen tentje. Een refuge is best leuk maar met al die stapelbedden en een toilet dicht naast de slaapkamer krijg ik meer rust in mijn tentje dan in zo'n refuge waar je af en toe minder ruimte hebt dan een varken in een varkensstal volgens Guus 1.
Marie Louise heeft last van pijnscheuten in haar linker bovenbeen. Ze heeft samen met haar man Guus 2 besloten een dag te pauzeren. Ik heb met hun afgesproken om ze over een paar dagen te contacten om te kijken of ze nog doorgaan.
Zo ga je met sommigen toch meer om dan met anderen en krijgt ieder een plaatsje in de kring.
P.s. Sorry Anita dat ik je in mijn verhaal Ine noemde. Ik moet dagelijks alles opschrijven zodat ik dingen niet vergeet maar af en toe loop ik wat dagen achter.