Je vais vers le sud.

Ja....je merkt aan alles dat je meer in het zuiden komt. Andere bomen....steeds meer hagedissen en krekels en een wat grotere soort slang. Die mooie halfronde dakpannen op de daken en mannen steeds vroeger in de kroeg. Ook het weinige werkvolk wat je ziet gaat volgens mij eerst de kroeg in voor een werkbespreking. Wie zijn er nu gek?? Wij of zij? Toch zou ik niet willen ruilen........De meeste jongeren trekken naar de grote steden voor werk. Middenstanders in de dorpjes sluiten bij bosjes. Mijn gids van 2012 geeft ook aan wat voor zaken ik kan aantreffen in dorpjes waar ik doorheen loop. Hier klopt nooit meer iets van. De meeste zaken zijn reeds gesloten. Af en toe probeert een Engelsman een leegstaande kroeg weer op gang te krijgen of een Nederlander die een camping begint....of een Algerijn met een kebabzaak.
In Eguzon ben ik even naar de marie gegaan om te kijken of mijn vergeten bril en handdoek gearriveerd waren. Gemeentehuis bleek dicht te zijn vanwege Hemelvaart. Ik vertelde een overbuurvrouw zo goed als mogelijk wat mijn probleem was. Ze pakte hierna haar telefoon en is werkelijk wel 20 minuten bezig geweest om iemand met een sleutel van het gemeente huis te pakken te krijgen. Toch gelukt...iemand van 30 km verderop zou komen om te kijken of er post voor mij was gearriveerd. Met enigszins schaamtegevoel bleef ik maar wachten. Over klantvriendelijke ambtenaren gesproken...
Helaas bleek er niets voor mij te zijn.......
In de omgeving van Crozant waar de natuur en de route werkelijk prachtig was kwam ik een beschermengel tegen. Een automobilist die me tegemoet kwam rijden was gekeerd en vroeg of ik de chemi Compostell liep. Op mijn bevestigende antwoord wenkte hij mij in de auto omdat ik een afslag over het hoofd had gezien. Hij bracht me netjes 2 km terug tot de afslag. Ik zou anders nog km's doorgelopen zijn....
Af en toe word ik onderweg gepasseerd door nederlanders die per fiets onderweg zijn naar Compostella. Het zijn dan vaak stellen met dezelfde fietsen en a.n.w.b. kleding aan. Helemaal niets op tegen hoor...maar vaak hoor je de vrouw ook zeggen waar ze gaan overnachten hetgeen voor de man -gezien zijn reactie- ook een verrassing is.
In St.Germain Beaupre geslapen in een oud huis van iemand wiens grootouders daar gewoond hadden. Dit moest minstens 50 jaar geleden zijn geweest want alles was nog in die staat gebleven. Voor mij was het een klein museum met heel wat bezienswaardigheden.
In St.Priest la Feulle had iemand twee schuurtjes achter zijn huis gebouwd en verhuurde deze aan pelgrims. Hier kwam ik een Belg tegen die een zelfgemaakt aanhangwagentje had gemaakt waarmee hij over de route trok. Jacques is een wallonier die goed Engels spreekt. Heeft jarenlang in buitenland medische apparatuur verkocht en was inmiddels met pensioen. (67jr) Ik heb drie dagen met Jacques opgetrokken en we hebben onderweg heel wat besproken en gelachen
Allereerst was ik helemaal niet rouwig dat ik niet zo'n aanhangertje had. Op een asfaltweg was het geen probleem maar op de met keien bedekte bosweggetjes moest hij regelmatig corrigeren. Hij wilde dit zo onopgemerkt doen omdat hij alleen maar voordelen zag met zo'n ding.....
Jacques heeft de laatste jaren geen vol glas alcohol meer gedronken. Hij schudde zo met zijn handen dat het glas al half leeg was voordat hij zijn lippen in het glas kon laten hangen. Hij dacht dat het kwam doordat hij in de loop van (vele) jaren 4 huizen had verbouwd waarbij hij veel de klopboor had vastgehouden.......ik dacht het er mijne ervan. Ik voelde me ergens zijn beschermer. Hij vond het wel leuk zo. Hij deed de camino in etappes. Dit jaar ging hij tot Peregieux. Afgesproken dat we in het Frans zouden praten anders leerde ik er nog niets van en dat hij zondig in het Engels vertaalde. Jacques wist veel te vertellen over de franse geschiedenis en architectuur. Hij vond het helemaal geweldig om discussies aan te gaan in de kroeg over de Europese verkiezingen. De meesten hadden een hekel aan buitenlanders en gaven die de schuld van alles. Jacques hekelde het N.F. Op mijn vraag of hij dacht mensen te kunnen veranderen van inzicht glimlachte hij alleen maar.
Onderweg hebben we 2 keer overnacht met een stel uit Australië. Beiden gepensioneerd en veel gelopen over wandelroutes in Europa. Met Christopher had ik medelijden. Telkens als ik hem wat vroeg antwoordde Bitch. ...en euh Betty.
Voor engelstaligen is Frans spreken toch anders....Ze zei dat ze goed Frans sprak maar dat ze genegeerd werd. Ik kon me er alles bij voorstellen al was de klemtoon ook wel vaak verkeerd.
Ook zijn we die periode drie dagen achter elkaar een Poolse man op een fiets tegengekomen die eigenlijk al veel verder had moeten zijn. In een refuge in Limoges heb ik zijn fiets eens opgetild. Nou dat was duidelijk een fiets van russische makelij. Wat was dat ding zwaar! ! Hij vertelde ook dat hij eraan dacht te gaan lopen omdat dit sneller zou gaan.
Bij St.Leonard de Doblat heb ik afscheid genomen van Jacques, niet voordat we er eerst eentje op hebben gedronken. Hij ging rechtstreeks naar Peregieux. Ik wilde via Limoges omdat ik naar Oradoer sur Glane wilde. Dit is een dorpje 20 km vanaf Limoges waar de Duitsers in W.O. De gehele bevolking hadden vermoord. Pres. De Gaulle heeft toen gezegd dat dit dorp zo moest blijven als nagedachtenis en herinnering wat daar gebeurd is. Het is nu een nationaal museum. Er zijn op 10 juni 44 door de S.S. ers alle bewoners van het dorp - 644 personen- bijeengedreven. Vrouwen en kinderen werden naar de kerk gebracht en de mannen naar een grote graanschuur. In de kerk werden de mensen verstikt door een gas en in de graanschuur gebruikten de soldaten te mitrailleurs. Hierna hebben ze getracht de kerk op te blazen en het dorp plat te branden om sporen uit te wissen. De reden was vermoedelijk dat de Duitsers zich in het nauw gedreven voelde Door de franse ondergrondse en dat ze zo een punt wilden maken. Als je daar zo rondloopt krijg je echt de rillingen als je je enigszins voorstelt hoe het daar gegaan is. Anderzijds gebeurt dit nu nog steeds ergens op de wereld.
In Limoges overnachtte ik in een klooster naast de kathedraal. Het betrof een zusterhuis van de franciscaner coeur. Omdat ik naar Oradoer ging kon ik er 2 nachten blijven. Hier viel ik met mijn neus in de boter want iedere eerste woensdag van de maand ging men gezamenlijk eten. Ik dacht de pelgrims en de zusters. Iedereen moest wat eten meenemen of maken. Ik vroeg een zuster of ze een suggestie had. Kaas was altijd goed vertelde ze. Ik heb toen enkele verschillende soorten kaas gekocht. Alvorens we gingen eten was er een kerkdienst in een kapel. Iedereen moest hierbij iets zingen of opzeggen. Ik heb het bij het laatste gehouden en snel een kort zinnetje opgezocht op het blaadje dat ik in mijn handen geduwd kreeg. Hierna naar een grote ruimte waar we met plm. 35 personen aan een grote lange tafel de meest exotische maaltijden voorgeschoteld kregen. Het bleken allemaal mensen te zijn van de gemeenschap die in een soort opvanghuizen zaten. Er werd een soort voorstellende gedaan waarbij iedereen zijn of haar achtergrond vertelde. Ik kreeg bij de rest de handen op elkaar toen ik vertelde vanuit Losser via Limoges naar Compostela liep. Ik moest wel eerst uitleggen waar Losser lag. Dit was een ervaring die ik niet had willen missen. Je stapt daar ook eigenlijk zo in. Maar kijken wat we tegenkomen.
Ik zit nu in een pelgrims huis op een camping waarvan in de gids stond dat er een zwembad aanwezig was. Het was vandaag zo'n 32 graden dus ik meteen een duik van de duikplank.
Morgen wordt het nog mooier want dan gaan ze er water in doen.........