Pintxos, Sanfermin en de Meseta.

Inmiddels ben ik al een aardig eind op weg in Spanje. De camino in Spanje is toch wel een andere sport dan de route door Frankrijk. Alles is groter, grotesker, commercieler en vooral de temperatuur is hoger.
Van tevoren had ik al tegen velen gezegd dat ik twijfelde met deze optocht mee te gaan. Eenmaal op de route ben ik omgeschakeld. Je maakt kennis mensen van heel de wereld
Echt onvoorstelbaar welke nationaliteiten je allemaal tegenkomt.
In Pamplona -dat bekend staat om zijn heerlijke pintxos - was men druk bezig met de voorbereidingen van de stieren race door de straten van Pamplona.
Sanfermin zou de volgende dag beginnen en een week lang duren. Iedere ochtend zullen 6 stieren door de straten van Pamplona rennen op weg naar de arena. Halverwege staat er een groep macho's op de route die proberen de stieren voor te blijven. Alvorens dit begint wordt bij een beeld van San Fernin een lied gezongen om de kracht te krijgen dit goed te volbrengen. Ik weet niet of ik het me verbeelde maar ik zag San Fernin zijn middelvinger omhoog steken. Af en toe wordt er eentje op de horens genomen. Zo heeft een ieder zijn pleziertje. Het publiek, de macho's en de stieren . Net zoals bij ons op de kermis bij een boksbal automaat. Indruk maken bij de anderen. Alleen de stieren overleven de dag niet omdat ze later op de dag in de arena tijdens het stierenvechten worden doodgeprikt.
Nee...... dan liever die heerlijke pintxos(tappa's) die je samen met een glas wijn kunt bestellen voor soms nog geen 1.50 euro. Ik weet nog steeds niet of je nu eet bij het drinken of drinkt bij het eten. Het is wel een ideale combinatie die in Spanje prima opgaat.
Tussen Burgos en Leon ligt een hoogvlakte; de Mesata - centrale. Hier gaat de camino dwars doorheen. Veel mensen mijden deze route en stappen in Burgos op de bus en komen er in Leon weer uit. Het zou te eentonig en saai zijn. Ik weet niet of het aan mij ligt maar juist deze omgeving vind ik tot nu toe nog het mooist in Spanje.
Er zijn wel een paar trajecten bij waar je voldoende te drinken moet meenemen want b.v. 17 km op een lange rechte weg bij 35 graden gaat niet in je koude kleren zitten.
Ik heb nog steeds last van een pijnlijk scheenbeen. Zodra de mogelijkheid zich voordoet koel ik het met een ice-pad. Ik heb de mogelijkheid (de tijd) om te kunnen rusten. Veel collega lopers hebben al voor de terugreis geboekt en moeten wel doorlopen. Ik hoor wel vaak dat dit misgaat.
Het is een veel voorkomende klacht. Je ziet heel wat mensen met opgezwollen onderbenen rond strompelen en ook afhaken. Taxi-chauffeurs doen hier goede zaken.
Onderweg kom je met de meest verschillende mensen in contact. Zo spreek ik na afloop van een tocht regelmatig met een Ier die met zijn 2 kinderen van 6 en 7 de camino doen. Zijn hele leven hangt samen met de Camino. Hij heeft wat jaartjes een alberge gerund langs de route. Hij heeft er zijn vrouw ontmoet waarna ze na 2 dagen besloten om te trouwen. Zijn dochter heet Camino en de 2 de naam van zijn zoon is Jean. Hij heeft ook nog een tijd met 10 joerten getracht pelgrims onderdak te verschaffen. Allemaal wel een beetje idealistisch maar toch....
Een Oostenrijkse jongen van 26 wil graag zichzelf leren kennen. Samen met een groepje gelijkgestemden vragen ze iedere avond aan elkaar wat ze zijn tegengekomen bij zichzelf.......ben benieuwd wat ze hiervan leren.
Dat is wel het leuke van een refuge. Je komt met veel mensen van allerlei nationaliteiten in contact. Een klacht van Allan een oude veteraan was wel dat er veel minder met elkaar werd gesproken. Zodra men een bed had wordt de handy gepakt en was contact maken uitgesloten. Allan - een Schot- en een echte oude hippie was al sinds de jaren 70 op pad op de camino en zegt dat de tijden wel veranderd waren. Nou....hij in ieder geval niet.
Als de mogelijkheid zich voordoet slaap ik toch liever in mijn tentje. Die refuges worden alsmaar groter. ......en voor vijfen zijn de zuid-koreanen al bezig met inpakken alsof ze ieder moment door noord-korea kunnen worden aangevallen.
Ook slaap ik af en toe in een casa rual. Een privehuis ingericht om pelgrims te laten overnachten in een normaal bed en net allemaal wat kleinschaliger en netter
Ik loop de laatste tijd wel eens samen met een echtpaar uit Eindhoven die ook vanuit Eindhoven zijn begonnen met hun tocht. Beiden gepensioneerd. Leuk om te zien hoe ze dagelijks al bezig zijn met de voorbereidingen voor volgende dag. Handig voor mij zodat ik weet wat me te wachten staat. Dit zegt ook meer over mij........hetgeen niet iets nieuws is.
Op een dag werd ik ingehaald door een -naar later bleek een Oostenrijker- die de hele tijd psalmen o.i.d. zingt. Het inspireert hem zoals hij zegt. Ik zag hem die dag vaak alleen lopen ....ik denk dat het anderen irriteerde.
Ik ben nu op de helft van de spaanse route......nog een dikke vierhonderd kilometer..........me dunkt dat dit moet gaan lukken.